Dilemma

Een tijd geleden kreeg ik een persoonlijk verzoek: ‘Ben jij bereid een samengesteld gezin met vijf kinderen onder bewind te nemen?’ Nu is de missie van Profez dat we geen enkele klant weigeren zodat hulpverleners en klanten nooit tevergeefs bij ons aankloppen voor hulp.
Toch moest ik over dit verzoek wel even nadenken; het bewuste gezin was voor de tweede keer uit huis gezet, ze waren krap 10 jaar uit de schuldsanering, ze hadden een schuld van € 115.000 en al vier bewindvoerders waren mij voorgegaan.
Vier bewindvoerders die hun ontslag hadden ingediend vanwege bedreigingen. Ik zou de vijfde bewindvoerder zijn; zou ik ook na enkele maanden mijn ontslag moeten indienen vanwege ernstige bedreigingen? Hoe moest ik dit aanpakken? Wat kon ik anders doen zonder mijn taken en verantwoordelijkheden uit het oog te verliezen?

Het verzoek was echter zeer dringend: het gezin dreigde binnenkort dakloos te worden, maar geen enkele woningbouwvereniging was bereid hun een woning toe te wijzen zonder ‘garantie’ voor de huurbetalingen.
Ik besloot daarom eerst tot een kennismakingsgesprek. Tijdens dit gesprek hoorde ik twee radeloze mensen die door het leven waren gehard. Beide met een laag IQ en niet in staat op een normale manier hun gevoelens te uiten. Met hun dreigende taalgebruik kregen ze wel de aandacht van instanties en hulpverleners en hierdoor was dit hun manier van leven geworden. Toch zag ik ook een kwetsbare kant: ze waren moe, overzagen de situatie niet meer en ze wilden alleen maar rust. Rust in hun gezin en rust in hun financiën.
Inmiddels zijn we 18 maanden verder. De eerste maanden ben ik bedreigd, uitgescholden en regelmatig vervloekt. Desondanks heb ik doorgezet: persoonlijke aandacht, Jip en Janneke taal, mijn beslissingen uitleggen en nogmaals uitleggen, meedenken over oplossingen en regelmatig huisbezoek hebben uiteindelijk geresulteerd in een positieve omslag. Ik heb hun vertrouwen gekregen en dat maakt dat we nu op een respectvolle en normale manier met elkaar omgaan.

Het gezin is toegelaten tot de WSNP en ondanks hun lage inkomen maken ze geen nieuwe schulden. Ze leven weer in plaats van overleven en dat maakt mij trots. Trots op mijn klant, want wat doen ze het goed!